….
— Аз кучо забони русиро хуб омухтаи? -пурсидам аз Абдулло.
— Ман дар даврони шурави Донишгохи дустии халкхоро хатм кардаам.
— Ана! — бо овози баланд ба гап даромад Хохол. — Русхо ту, сиёхро, хамачиз омухтанд, ту боши аз онхо норозии! Бе мо то хол хам пуштатонро бо кулух пок мекардед! Шумо хама курнамакед харомхо. Бехуда русхо шуморо бад намебинанд!
— Ман бо ту бахс кардан намехохам. Ман ба синну соли падарат рост меоям, ту боши суи ман фарёд мезани. Гапамро бодиккат гуш куну бо хамин ба ин бахси бемантик хотима бахшем. Як фикр кун, ту хам рус, вале холо бо ман дар ин кафаси буину ифлос нишастаи. Пеш аз он ки русхо маро барои тахсил ба Союз оварданд, онхо падару модари маро куштанд, хашт бародарам ва нисфи дехаро ба катл расониданд. Русхо пеш аз онки маро инчо оранд, хонаамонро оташ заданд ва то андозае Ватанамро харобазор карданд, ки дигар зистан ончо гайриимкон шавад. Ту инро мефахми? Дар ивази ин катлу куштору горати русхо ман маълумоти оли гирифтам, ки акнун дар чое ба кор намеравад. Акнун маро дар рузи равшан горат мекунанд ва занамро бо лагат мекубанд. Барои чи ман аз русхо розию миннатдор шавам? Не, мухтарам, ту ва халки ту — хамеша бароям шурави мемонад!
Дар ин хол назди панчара сержантчаи хуксурат омада, Абдуллоро такон дод: — Эй, хайвон! Зуд баро, нах! Хуччат пур мекунем….
Номахо ба ман